ابداع مورل

آدولفو بیوئی کاسارس
ترجمه‌ی مجتبی ویسی
نشر ثالث
۱۴۹ صفحه، ۳۳۰۰ تومان
چاپ اول، تابستان ۸۹
۵ از ۵

خیانته که چیزی از داستان کتاب بگم. از اون کتاب‌هاس که خواننده باید حین خوندن کتاب کم‌کم در جریان داستان قرار بگیره و از شعبده‌بازی نویسنده لذت ببره. پس مجبورم از حواشی کتاب حرف بزنم. 

کاسارس دوست بورخس بوده و با هم چندتا کتاب هم نوشتن. «شش مسأله برای دن ایسیدرو پارودی» فکر کنم تنها کتابی بود که قبل از این از کاسارس ترجمه شده، که با بورخس نوشته بوده. اون یه مجموعه‌داستان پلیسی بود، با فضاهای بورخسی و بازی‌گوشی‌های کاسارس. «ابداع مورل» اولین رمان مستقل کاسارسه که بورخس هم روش مقدمه نوشته (که این مقدمه تو ترجمه‌ی فارسیش هم اومده) و گفته که این کتاب ژانر جدیدی رو وارد ادبیات آمریکای لاتین کرده، که نه مثل قبلی‌ها واقع‌گراس، و نه تخیلش اغراق‌آمیزه. یه کتابه با دنیای فانتزی‌ و «تخیل معقول». با توجه به سال نوشته‌شدن کتاب (۱۹۴۰) به نظر می‌رسه که کتاب پیش‌رویی تو ادبیات آمریکای لاتین بوده.

به نظرم سخته که آدم رمان فانتزی بنویسه و اجزای رمان چفت‌وبست داشته باشن. یعنی چون رمان فانتزی داره قواعد دنیای واقعی رو می‌شکنه، نویسنده ممکنه به دام بی‌قاعده نوشتن بیفته و هر چی می‌خواد بدون توجیه تو کتاب جا بده. هوشیاری کاسارس تو اینه که کاملاً به قواعد دنیایی که می‌سازه آگاهه و خیلی آروم و تدریجی ما رو وارد با این قواعد تازه روبه‌رو می‌کنه. چیزی که من رو خیلی تحت‌تأثیر داد نگاه شاعرانه‌ی کاسارس به موضوع بود که از کتابی که می‌تونست آبکی یا معمولی باشه، به یه شاه‌کار ساخته. متأسفم که نمی‌شه بدون کلی‌گویی راجع به کتاب حرف زد.

کلاً هم یه ذره منو یاد ونه‌گات و خوان رولفو انداخت. ترجمه هم چیز آزاردهنده‌ای نداشت. باز تأکید می‌کنم که این کتاب رو بخونید.

برچسب: آدولفو بیویی کاسارس، مجتبی ویسی، نشر ثالث، خورخه لوییس بورخس

آدلف

بنژامن کنستان
ترجمه‌ی مینو مشیری
نشر ثالث
چاپ اول، ۱۳۸۸
۱۳۶ صفحه، ۲۸۰۰ تومان
۷ از ۱۰

بنژامین کنستانتین را بیشتر در زمینه‌ی سیاست، به عنوان پایه‌گذار لیبرالیسم می‌شناسند، و همین کتاب آدلف او را بزرگترین اثر ادبی‌اش و حتی پایه‌ایی برای رمان روانشناختی نو دانسته‌اند.

آدلف از خانواده‌ای مرفه، در بیست و چهار سالگی با النور آشنا می‌شود که ده‌سال از او بزرگتر است و معشوقه‌ی یک کنت است. این دو عاشق هم می‌شوند و به رغم مخالفت‌های آشنایان و کل جامعه، یک زندگی مخفی آغاز می‌کنند. آدلف از خانواده و آینده‌اش می‌گذرد و النور از معشوق و بچه‌هایش. بعد از دو-سه سال، آدلف که راوی داستان هم هست، احساس می‌کند دیگر النور را دوست ندارد و نمی‌تواند ادامه دهد، از طرفی به خاطر وابستگی‌های عاطفی، قادر نیست رابطه‌اش را به هم بزند. النور به این موضوع پی می‌برد، بیمار می‌شود و در نهایت می‌میرد.

آدلف یک داستان بلند کلاسیک قرن نوزدهمی فرانسوی است که راوی آن یک ضدقهرمان است. موضوع داستانی و احساسات شخصیت‌ها جالب و قابل درک‌اند اما به نظر من به اندازه‌ی کافی عمیق نیستند. خواننده‌ی امروز با چنین شناختی از کاراکترهای داستانی قانع نمی‌شود و این‌چنین روایت سطحی و برون‌گرایی را نمی‌پسندد. ترجمه‌ی خانم مشیری، با زبانی متعلق به همان دوره‌ی زمانی، روان و کاملاً در خدمت متن است.

کتاب برای کسانی که ادبیات کلاسیک را می‌پسندند، توصیه می‌شود.

 درباره‌ی این کتاب:
+ مصاحبه‌ی حسین جاوید با مینو مشیری در رابطه با همین کتاب

برچسب: مینو مشیری